Naszą wspólnotę tworzą osoby pochodzące z różnych środowisk, miejsc, będące w różnym wieku, niosące też różny bagaż doświadczeń, które połączyła miłość do Boga. Pragniemy żyć w zgodzie z największym przykazaniem, które zachęca nas do kochania Boga i drugiego człowieka (por. Mt 22,21).

Wierzymy, że każdy człowiek bez wyjątku został powołany do bliskiej, pełnej miłości więzi ze swoim Stwórcą. I to z tej relacji, która jest zaprzeczeniem pustej, bezwartościowej religijności, wynika nasza wiara w Bożą dobroć, Jego opiekę i Jego codzienne prowadzenie.

Wierzymy też, że Bóg, stwarzając człowieka na swój obraz i podobieństwo, włożył w niego pragnienie życia we wspólnocie, w której wzajemna miłość, szacunek i otwartość tworzą właściwy fundament do zmierzenia się z trudnościami, jakie niesie ze sobą życie.

Rozumiejąc kruchość ludzkiej natury i jej podatność na grzech, sami doświadczając słabości, rzeczywistości grzechu i jego skutków, staramy się pielęgnować w sobie postawę miłości i akceptacji drugiego człowieka, odmawiając sobie prawa do osądzania, wywyższania siebie nad innych, czy tym bardziej pogardy. Jednocześnie dostrzegamy bezwzględną konieczność pojednania się z Bogiem i korzystania z Jego łaski uzdalniającej nas do prawego życia.

Nie uważamy, że jakikolwiek kościół czy związek wyznaniowy ma monopol na prawdę, ale żywimy głębokie przekonanie, że Bogu „miły jest ten, kto się Go boi i sprawiedliwie postępuje” (Dz 10,35), bez względu na płeć, wiek, narodowość, wykształcenie czy przynależność wyznaniową.

Pragniemy, by życie ludzi wokół nas zostało przemienione przez osobiste spotkanie z żywym Bogiem i doświadczenie Jego miłości. Temu pragnieniu chcemy podporządkować życie, wiedząc, że zostaliśmy stworzeni po to, „byśmy już nie dla siebie samych żyli, lecz dla tego, który za nas umarł i został wzbudzony” (2Kor 5,15).